Kóns is ’n begenaodegd verteller dood egaone. ’n Man dén
neet te evenaren völt. Teminste dat denk iej op zo’n moment. Wee kan better
veurdragen dan Joost? Gin mense toch? A’j door met luu aover an de praot komt
dan is der altied wel ene dén ’t cliché van de vervangbaarheid veur den dag
haalt: dat gin mense onvervangbaar is. In ‘t geval van Joost is dat ’n zwaore
misvatting. Jaozeker, vertellers bunt der zat, weineg mensen könt dat zoas
Joost dat dee; zo uniek, intonatie en frasering altied raak met respect veur
elke punt en komma.
Zien carriére begon in ’n periode woorin de weerld ontwaken
uut de beholdende sfeer van de joren viefteg. ’n Tied woorin nogal wat
cabaretiers, schrievers en dichters töt wasdom kwamen met creatieve
hoogstandjes. Joost brach de verhalen van Dorresteijn en Wilmink jorenlang op
’n meniere töt laevm woor a’j mangs rillingen van op de rugge kregen. Op ’t
moment da’k dit schrieve luuster ik naor youtube, woor Joost ‘n verhaal
veurdreg van Willem Wilmink, aover veuroordeel en blieven wiezen naor ‘hoo ’t
vrogger was’. ‘t Vakmanschap van schriever en veurdrachtskunstenaar lig miej nao an ‘t hatte.
Ik bun gin fan dén posters ophenk van favoriete artiesten,
dat soort persoonleke adoratie door kö’j namelek teleurgesteld van raken.
Iederene bouwt op zien tied wel ’s ‘n façade um zich hen. Privé kan iemand
zomaor ‘n kwal waen dén gin mense wat gunt. Wat mo’j dan met oew persoonsverheerleking? Zolange ik
zelf neet met zonne kante van ‘n mens te maken kriege, wi’k door aelek niks van
weten: ’t zol mien waardering veur ’t ambacht schade doon.
Godfried Bomans, ok ’n man van rake typeringen, veteln ooit
’n anekdote van ‘n man dén naor de bene van Marlène Diettrich keek en
verzuchten: had mien vrouw maor één zo’n been (ik weet ‘t, zo’n grepken kan
aelek neet meer). As ‘t um Joost geet is de vergelieking wel passend. Opvolgers
hooft neet per se an ‘m te tippen, enkele passages op zien niveau is genog; zodat
de waardering veur declamatie blif bestaon en Joost neet wodt vergaeten.
