Fabel:
Aoverstaek van de Wolven
Op ‘n kille monn, met de mist nog lege baoven de Iessel,
ston ‘n roedel wolven op de Veluwse oever van de rivier. Eur vacht trillen van
opwinding en honger, eur aegen gebied hadden zee läög-eroofd. Töt de leste
moeflon an too was alles op-epeuzeld, maor in de wiedte lonken ‘n feestmaol. De
geruchten hadden eur bereikt en de wolvengemeenschap beslaot de anval op de
aoverkante gezamenlek an te pakken - an de andere kante van ’t water leepm schäöpe,
beeste en peerde, dee hadden vaste niks in de gaatn, of was disse kere net iets
anders.
De beeste an de andere kante van ‘t water, ’n bonte
verzameling van inmiddels zeldzame soorten, hadden zich verzameld. Ok zee
hadden ‘n gerucht eheurd. Schäöpe met eur dichte wol, köppeg en standvasteg, melkbeeste,
groot en onverzettelek, eur heurne fier op de kop en tussen eur in de peerde, deet-t
krachteg dansen in de eerste zunnestraolen op glinsternde dauwdräöje. ’n Koppeltjen
boern wier status kóns was veranderd van aoverbaodeg naor bescharmd, zwaejen vervoorlek
met scharpe heujvörken. Zee stonn met de bene steveg in ’t natte grös. Saamm waarn
zee waakzaam en kloor um zichzelf en mekander te verdedegen teegn de dreiging.
De leider van de wolven, griezend rond zien snoete en wies
van joren, aoverzag de kolkende rivier. De hongerege oogn van ’t jonge spul in
de roedel keekn ’m vraogend an. "An de aoverkante wacht ons de aoverwinning,"
gromm de grieze baas, "maar ok stried." De rivier was breed, de
stroming stark, maor ’t veuruutzich van smakeleke hepkes maken de sprong vanzelfspraekend.
Intussen aoverleggen ’t kleurrieke gezelschap op de andere
oever. Zee kennen de verhaaln: hoo ene van eur prooi wodden van de scherpe
kaken van de wolf, maor ok hoo verbondenheid eur had ered in donkere tieden.
"Vandage lao’w zeen dat ons gebied neet onbescharmd is," sprak de oldste
koo. "Wiej staot saamm, groot en klein."
De wolven waogen de aoverstaek. Poot nao poot glejen ze ‘t
water in, de stroming duwn krachteg teegn eur flanken. An de andere kante stonn
de teegnstanders in ‘n halven cirkel, de heujvörken paraat, oogn vol vuur en
vastberaonn.
Onderwiel de eerste wolf vaste grond onder vute kreeg, klonk
der luud geblaat en geloei. De kudde stormm neet metene naar veurn, maor wachten
af. De brutaolste wolf kwam te dichte bie en wodden op de heurne van ‘n stier
espiest en ’n ende vot-eslingerd. Jankend, met de stat tussen de bene maken e
dat e wegkwam. Zee wachten weer, de dreiging bleef, maor zee heeln stand, scholder
an scholder. De wolven vuuln aarzeling bie ‘t zeen van zovölle eensgezindheid
en striedlust.
’t Wodden gin aoverwinning veur de hongeregen; ’t wodden ‘n
les in moed en saammwarking. De wolven, onder den indruk van de vastberaoden
verdediging, trokken zich trugge. De rivier bleef eur grens. An de aoverkante wodden
feest evierd, met ‘n gevuul van trots, dat zee de anval hadden aoverlaefd.
Zo wodden an de Iessel ‘n verhaal geboorn van honger en haope,
van anval en verdediging, maor veural van de kracht van verbondenheid. Wat ’n
beestenbende zoal vermag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten