maandag 18 augustus 2025

Natura 2000

 


Fabel: Aoverstaek van de Wolven

 

Op ‘n kille monn, met de mist nog lege baoven de Iessel, ston ‘n roedel wolven op de Veluwse  oever van de rivier. Eur vacht trillen van opwinding en honger, eur aegen gebied hadden zee läög-eroofd. Töt de leste moeflon an too was alles op-epeuzeld, maor in de wiedte lonken ‘n feestmaol. De geruchten hadden eur bereikt en de wolvengemeenschap beslaot de anval op de aoverkante gezamenlek an te pakken - an de andere kante van ’t water leepm schäöpe, beeste en peerde, dee hadden vaste niks in de gaatn, of was disse kere net iets anders.

De beeste an de andere kante van ‘t water, ’n bonte verzameling van inmiddels zeldzame soorten, hadden zich verzameld. Ok zee hadden ‘n gerucht eheurd. Schäöpe met eur dichte wol, köppeg en standvasteg, melkbeeste, groot en onverzettelek, eur heurne fier op de kop en tussen eur in de peerde, deet-t krachteg dansen in de eerste zunnestraolen op glinsternde dauwdräöje. ’n Koppeltjen boern wier status kóns was veranderd van aoverbaodeg naor bescharmd, zwaejen vervoorlek met scharpe heujvörken. Zee stonn met de bene steveg in ’t natte grös. Saamm waarn zee waakzaam en kloor um zichzelf en mekander te verdedegen teegn de dreiging.

De leider van de wolven, griezend rond zien snoete en wies van joren, aoverzag de kolkende rivier. De hongerege oogn van ’t jonge spul in de roedel keekn ’m vraogend an. "An de aoverkante wacht ons de aoverwinning," gromm de grieze baas, "maar ok stried." De rivier was breed, de stroming stark, maor ’t veuruutzich van smakeleke hepkes maken de sprong vanzelfspraekend.

Intussen aoverleggen ’t kleurrieke gezelschap op de andere oever. Zee kennen de verhaaln: hoo ene van eur prooi wodden van de scherpe kaken van de wolf, maor ok hoo verbondenheid eur had ered in donkere tieden. "Vandage lao’w zeen dat ons gebied neet onbescharmd is," sprak de oldste koo. "Wiej staot saamm, groot en klein."

De wolven waogen de aoverstaek. Poot nao poot glejen ze ‘t water in, de stroming duwn krachteg teegn eur flanken. An de andere kante stonn de teegnstanders in ‘n halven cirkel, de heujvörken paraat, oogn vol vuur en vastberaonn.

Onderwiel de eerste wolf vaste grond onder vute kreeg, klonk der luud geblaat en geloei. De kudde stormm neet metene naar veurn, maor wachten af. De brutaolste wolf kwam te dichte bie en wodden op de heurne van ‘n stier espiest en ’n ende vot-eslingerd. Jankend, met de stat tussen de bene maken e dat e wegkwam. Zee wachten weer, de dreiging bleef, maor zee heeln stand, scholder an scholder. De wolven vuuln aarzeling bie ‘t zeen van zovölle eensgezindheid en striedlust.

’t Wodden gin aoverwinning veur de hongeregen; ’t wodden ‘n les in moed en saammwarking. De wolven, onder den indruk van de vastberaoden verdediging, trokken zich trugge. De rivier bleef eur grens. An de aoverkante wodden feest evierd, met ‘n gevuul van trots, dat zee de anval hadden aoverlaefd.

Zo wodden an de Iessel ‘n verhaal geboorn van honger en haope, van anval en verdediging, maor veural van de kracht van verbondenheid. Wat ’n beestenbende zoal vermag.

Geen opmerkingen:

Vriejzinneg

  In ‘t blaadje van de VPRO las ik ‘n verfrissende column van de hoofdredacteur,  ’n dame van midden veerteg, jong in vergelieking met de jo...