Bushalte
Het dorpse gezicht van mijn
woonplaats verandert in sneltreinvaart. Onlangs doolde ik rond in de
Hoofdstraat wijl mijn gedachten uitkwamen bij een kennis die schoenen
verzameld. Haar kasten puilen uit. Ze gooit niets weg omdat er voor elke gelegenheid
wel een paar tussen zit dat goed past. Oud of nieuw, je ruimt niets op dat
lekker zit. Schoenen zijn belangrijk, meer nog dan eten, las ik onlangs ergens
in een krant. Je kunt er dus beter maar genoeg van hebben. Nadat ik mijn
voettocht voltooide werd me pas helder waarom mijn gedachten op een
schoenenverzamelaar stuitten. Het was één van de twee bushaltes die mijn dorp rijk is, die iets
in me wakker maakte. Sinds mensenheugenis draagt de halte bij de kerk, die
centraal in het dorp staat, de naam ‘N.H. Kerk’.
Nu staat erop: ‘Museum More’.
Een zogenaamd ‘publieksvriendelijk’ cadeautje van de vervoersmaatschappij die
elk half uur uit twee richtingen een bus langs stuurt.
Er verandert veel in mijn dorp.
Brede stoepen maken het winkelen aangenamer, het gemeentehuis is museum
geworden, een gerenommeerd restaurant krijgt een andere naam en het interieur
van de dorpskerk zal er binnenkort eigentijds uitzien. Plannen krijgen kritiek
of worden omarmd. De tijd zal leren of de veranderingen echt bij ons gaan horen.
Wel of niet mee eens is geen interessante vraag, ontwikkelingen gaan door en,
niet onbelangrijk, we praten over privaat domein: ondernemers en instellingen
die een doel voor ogen hebben, om te groeien of te overleven. Zodra zij het
publieke domein betreden met hun activiteiten moet er geluisterd worden naar ‘de
omgeving’. Daar ontstaat af en toe pijn. Het aanzicht van de straat verandert,
hoe dan ook.
Waarom echter de naam op het
haltebord van een openbaar vervoermaatschappij moet worden aangepast is niet te
begrijpen. Het komt mij eerder als hype dan noodzakelijk voor. In mijn dorp
heeft de kerk altijd min of meer in het midden gestaan. Eeuwenlang lang al, zelfs
herrezen uit de puinhopen van oorlogsgeweld, het is een blijver. Een zichtbepalende
plek met meer dan alleen een religieuze betekenis, op loopafstand van alle
belangrijke voorzieningen. Minder dan een jaar na de opening van een
aansprekende publiekstrekker heeft die historische plek de strijd in het
publieke domein dus al verloren van de commercie. Slechts 100 meter zit ertussen.
Of de nieuwe werkelijkheid ooit kan tippen aan de reputatie van onze kerktoren
moet nog blijken. Daarom maak ik me druk over de naam van een bushalte. Het is
net als met schoenen. Gooi die van het oude merk niet weg voordat je zeker weet
dat de nieuwe goed zitten. De rest is slechts bijzaak.
Joop Hekkelman
Geen opmerkingen:
Een reactie posten