Heb je een abonnement op de
papieren krant van De Stentor dan is er in mijn dorp keuze uit twee edities,
Zutphen of Deventer. Nou ja, keuze. Bij de uitgever staat ‘Deventer’ voorgeprogrammeerd
voor de inwoners van mijn dorp, Gorssel. Een vooringenomen vorm van meedenken? Ik
kwam erachter dat je op je hoede moet zijn opdat niet de ‘verkeerde’ krant in
de bus valt.
In mijn dorp is er, zolang ik
mij herinner, een afwijkende Noord-Zuid gerichtheid van de mensen. Grofweg kun
je stellen dat men ten zuiden van de kerk richting Zutphen keek en ten noorden
ervan richting Deventer. Rondom de kerktoren deed men wat het beste uitkwam.
In mijn schooljaren op De
Vullerschool, alweer meer dan een halve eeuw geleden, merkte ik dat elke dag. Veel
klasgenoten wisten meer over Deventer dan ik. Ik als ‘Zuiderling’ kende weer
beter de weg in Zutphen, omdat we van huis uit meer op die stad waren gericht. Na
de lagere school vertrokken de kinderen richting het voorgezet onderwijs in één van beide
steden. Daarmee raakte ongewild een groot deel van de jeugd van elkaar
verwijdert en bleef de scheiding voelbaar. Behalve voor de enkelingen die
elkaar twee keer per week bij dezelfde sportclub tegenkwamen. De oorsprong van
dit fenomeen is voer voor demografisch onderzoekers. Ik houd me bij feiten die
ikzelf constateerde.
De verscheidenheid in mijn
dorp zorgt ervoor dat de lokale bevolking kiest voor één van beide
edities van de regionale krant. Altijd viel de editie Zutphen in onze
brievenbus. Omdat wij doordeweeks het huis al uit waren voordat de
krantenbezorger kans kreeg onze brievenbus te vullen is daarvan de papieren
zaterdagkrant overgebleven. De columns van Tommie en özcan willen we letterlijk in de
hand hebben tijdens het weekendontbijt, evenals de puzzels. De rest kan
digitaal.
Het wordt november, een
vriendelijke dame van De Stentor belt voor een fantastisch aanbod. Zes dagen
van de week een krant in de bus voor het halve geld. We zijn eraan toe, ook al omdat
het werkzame leven goeddeels achter ons ligt. De eerste dag gaat het mis. ‘Deventer’
ligt op de deurmat. De bezorgster toont haar lijstje en we concluderen samen
dat haar niets te verwijten valt. Het automatisme waarmee de uitgever
wijzigingen doorvoert faalt. Geen spoor van pro-activiteit te ontdekken. Een week later is de administratie op orde. De
eerste factuur valt zwaar op de maag. Het volle pond. Opnieuw telefonisch
contact met een bijzonder vriendelijke dame. Tja,
dat automatische systeem hè! Men verkoopt het liefst eenheidsworst.
De fout wordt hersteld. Met
ingang van de volgende maand is een nieuw abonnement aangemaakt. U raadt het
wellicht. De eerste dag. Jazeker, ‘foute’ krant in de bus. Nieuwe poging met
die uiterst vriendelijke dame. Wat het systeem niet aankan wordt achteraf
opgelost. Het blijft opletten in dat dorp van mij.
Joop Hekkelman
Geen opmerkingen:
Een reactie posten