Papieren kwestie

In mijn dorp is het al decennialang gewoonte dat eens per maand oud papier wordt opgehaald. Er is zelfs concurrentie. De laatste zaterdag van de maand struinen school en sportclub de straten af en op de eerste zaterdag haalt de muziekvereniging op afgesproken adressen papier op. De papierprijs is onderhevig aan fluctuaties, maar door de bank genomen leveren de inspanningen een flinke zakcent op voor de verenigingen. Geld waarmee de school leuke dingen kan doen voor de leerlingen en een vereniging het hoofd boven water kan houden. Dergelijke acties kunnen slechts succesvol zijn als de continuïteit is geborgd.
Trouw zetten de bewoners op de afgesproken tijd hun pakketje voor de deur met de verwachting dat de vrijwilligers van de ‘baathebbende’ clubs en school de handelswaar keurig opruimen.

Het gaat nogal eens mis, dan raakt een straat in de vergetelheid. Vooral op die laatste zaterdag van de maand. Zo ook met zekere regelmaat mijn straat en recentelijk het halve dorp. Het was niet de eerste keer dit jaar dat het straatbeeld in het dorp een weekendlang werd ontsierd met stapels al dan niet bij elkaar gebonden kranten.

De zo gewenste duurzame samenleving is gebaat bij het recyclen van grondstoffen, waaronder oud papier. Die samenleving is er eveneens bij gebaat dat afspraken worden nagekomen.

Het is te gemakkelijk om naar de organisatoren van de papierophaaldienst te wijzen wanneer het misgaat. Degenen die elke maand een zaterdag besteden voor club of school, ik zie vaak zelfde gezichten, zou daarmee tekort worden gedaan. Evenals de mensen die hun vervoermiddel, aanhanger of tractor gratis beschikbaar stellen. 
Men komt menskracht tekort, omdat mensen het vertikken mee te doen of hun afspraak simpelweg niet nakomen.

Een klein groepje is op zaterdaqmorgen aan de slag gegaan. Het is hoog zomer, de thermometer geeft meer dan 30 graden aan en er staat een voorraad van twee maanden langs de weg. Rond de klok van 13.00 uur zie ik het ‘werkvolk’ langzaamaan aftaaien. Het is mooi geweest. Begrijpelijk. Eenzaam wachten volle dozen langs de straat op de volgende ronde een maand later, of de grijze container.

Zijn er nog mensen die met een positieve instelling een ochtend met elkaar op pad willen gaan voor het verzamelen van oud papier ten bate van hun kinderen? Bij voorkeur met de instelling er samen een nuttige en leuke dag van te maken. Ik vrees dat voor die vorm van saamhorigheid de tijd voorbij is. Men voelt geen verplichting meer. De boodschappen zijn belangrijker of men heeft gewoonweg geen zin. Jammer, want stapels rotzooi voor de deur levert in het dorp nogal wat frustraties op. 
Gaan de schouders eronder om deze traditie in stand te houden of gaat zij verloren door gemakzucht.

Wordt in mijn dorp volgend jaar nog oud papier opgehaald? That’s the question.