Mijmeren

Onlangs wandelde ik door de Amelterweg. Daar liggen veel herinneringen. Het is de weg die achterlangs mijn geboortegrond loopt, nu is daar manege, de grootouders van beide kanten woonden in de buurt. De omgeving ken ik als mijn broekzak. Ik schrok me een hoedje. Altijd was er dat bosje, een driehoekig perceel, geflankeerd door twee wegen. Eentje is een begaanbare openbare weg die toegang biedt tot enorme rijhallen. De ander was ooit een officieel gemeenteweggetje, dat al sinds vijftig jaar bezig is dicht te groeien. Wat rest is een smal wandelpad. Een plek die ik al mijn leven lang ken. 

Het is er niet meer. Alles wat er stond is gerooid. Ik zag een kaal veld. 
De confrontatie deed me wat. Meer dan ik kon vermoeden. Niet dat het een fraai bosje was. Integendeel, het was een wilde rommel van sparren, dennen, berken en veel wilde opslag. De bodem was niet bepaald egaal, vol met bulten en kuilen. Dat stukje grond, met al zijn lelijkheid en incourant van vorm, hoorde op die plek. Zoals vroeger alle bossen in onze omgeving was het vrij toegankelijk. Het was van de soort dat ons speelterrein vormde wanneer we met onze pony’s Rawhide of Bonanza naspeelden.

Voor wie denkt dat de nostalgie mij volledig meester is: ik snap dat bos en bomen niet het eeuwige leven hebben. Er moet onderhoud gepleegd worden. Daaronder vallen ook het vellen van bomen en herplanten. Dat laatste zal met dit bosje vast ook gebeuren. Het zal nog jaren duren eer de nieuwe aanplant tot volledige wasdom komt. Tot die tijd ligt daar een schrijnende wond, wachtend op genezing bij nostalgische overpeinzingen.

De voorbije 60 jaar is er veel aan toegankelijk bos verloren gegaan. Natuur werd geofferd voor de bouw van landhuizen. Eromheen standaard een hek.

Er waren nog veel onontgonnen gebiedjes, restanten van heidegronden, zoals het er in onze omgeving tot honderd jaar geleden uitzag. Het verdwijnen ervan werd vooruitgang genoemd.

Struinen rond mijn dorp is anders dan 50 jaar geleden. De omgeving ziet er ten opzichte van vroeger gecultiveerd uit. Mooier is een ander verhaal. Weemoed overvalt me als ik terugdenk aan de modderige zandpaadjes door bossen en soms over heide. Het blijft bij herinneringen, zoals vroeger zal het niet meer worden. Gelukkig heb ik nog oude beelden in het hoofd die mijn beleving kleur geven.